‘Penélope’

Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos / che estrolla o sono mol coma unha uva. / Pro ti envólveste en sabas de mil anos, / e en sonos volves escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día / a xente que levaron, Deus é o mesmo. / Suco vai, suco ven ¡Xesús María!, / e toda cousa ha de pagar o seu desmo.

Desorballando os prados coma sono, / o Tempo vai de Parga a Pastoriza. / Vaise enterrando, suco a suco, o Outono. / ¡Un paso adiante e outro atrás, Galiza!

Pauso bat aurrera eta beste bat atzera, Galizia, / eta zure ametsen ehuna ez da mugitzen. / Esperantzak nagiak ateratzen ditu zure begietan. / Idiak goldaketan eta euria.

Oso urrutiko ontzien marru batek / marruskatzen dizu ametsa, mahats bat bezain biguna. / Baina zu mila urteko izaretan biltzen zara, / eta ametsetan euria entzuten duzu berriro.

Bideek egunen batean ekarriko dute / eraman zuten jendea. Jainkoa bera da. / Ildoa joan, ildoa etorri, Jesus Maria!, / eta gauza orok ordaindu behar du bere hamarrena.

Blardiak amets gisara eurigabetuz, / Pargatik Pastorizara doa Denbora. / Lurperatuz doa, ildoz ildo, Udazkena. / Pauso bat aurrera eta beste bat atzera, Galizia!