kexu gerturatu zitzaidan aurrekoan irakurle bat. Nire aspaldiko liburu bat irakurri ondoren, hango ipuinak amaitu gabe zeudela aurpegiratu zidan. Ipuin bat irakurri eta amaierara heltzean nirekin haserretzen imajinatu nuen andrea. Saiatu nintzen azaltzen ipuin batzuek amaiera irekia dutela eta ez zela nire asmoa istoriaren bukaera txinpun batekin borobiltzea, baina andreak alde batera eta bestera mugitzen zuen burua, ezetz eta ezetz, ipuin haiek bukatu gabe zeudela eta kitto.
Orduan pentsatu nuen zein ohituta gauden ondo itxitako bukaeretara, dena azaltzen duten istorioetara. Askok liburu bat esku artean har-tzean hiltzailea maiordomoa den ala ez jakin nahi dute soilik. Askorentzat pertsonaiekin azkenean zer gertatzen den jakitea da balio duen bakarra. Eta, andreari azalpen bat eman nahiean, ipuin bat abesti batekin konparatzera ausartu nintzen; abesti bat entzutean ez gaudela amaierari begira esan nion, abestiaren nota bakoitza gozatu dezakegula. Baina gero konturatu nintzen agian ez zela konparazio ona, batzuk kantaren lelo edo estribilloaren zain egoten baitira une oro, eta hau agertu ezean, kantak ibilbide etandar bat jarraitu ezean, haserretu egiten baitira.
Nola azaldu hitz eta esaldien artean ezkutuan geratzen direnekin gozatzea posiblea dela. Esan gabe esandakoekin. Idazleak airean utziko ditu gauza asko, baina airean uzten dituen horietara heltzeko sokak eskaintzen dizkigu han eta hemen, hitz eta esaldien artean. Eta literaturaren misterioa hein handi batean ia ikusezin diren soka haiei heltzean eta airean dagoen hori eskuratzean lortzen da.
Dena eginda eskuratzera ohituta gaude. Txikitatik itxi dizkigute askatasun eta kreatibitaterako bideak, eta lurrean margotutako marretatik ez irteten erakutsi digute. Ondorioz, askatasun gehiegi eskaintzen digutenean, beldurra sentitzen dugu, amildegi baten aurrean egongo bagina bezala. Erosoagoa da marra arteko bidea jarraitzea, baina ezin esan aberasgarriagoa denik.
