Aita Felix Inocencio Sarasola, Inosen izenez ezaguna izan zen. Batzuek Ino deitzen zioten, Io nire alabek. 1916ko urtarrilaren 15ean jaio zen eta 2014ko martxoaren hasieran 98 urte zituela hil. Buruaren nortasuna argi eta bizkor. Bujanda anaietako bigarrena zen (Benito zaharrena, Saseta Batailoko metrailadorea saileko tenientea zena eta 1937ko ekainaren 2an hil zena guda zelaian, Bizkaiko Peña Lemona, aurrez aurreko borrokan faxisten aurka. Gerardo osaba gazteena zen. Hiru anaiak uztailaren 18an Espainiako guda zibila piztu zenean EAJren Saseta Batailoian sartu ziren eta Gernikako bonbardaketaren lekuko izan ziren. Inoseni hanka bat falta izan arren (protesikoa bestea, tranbiara igo eta gurpila gainetik pasatzean egindako hutsegiteagatik txikitan galdu zuena) gudako frontea jardun zuen. Bihotza bihotz beti. Gizon aparta aita, barka adiskide. Donostiako Antiguo auzoan jaio zen. Guztira sei anai arreba, hiru mutil eta hiru neska. Legedi errepublikanoaren alde, askatasunaren, demokraziaren eta Euskadiren askatasuna eta autogobernuaren alde borrokatu zen bere anaiekin batera, bere hiru arrebak, Luisi, Paki eta Txarok, gerrako umeen patua pairatu zuten bitartean atzerrian. Inosen eta Gerardo Santoñan atxilotu eta heriotza zigorra ezarri zieten lehen instantzian. Aita El Dueso eta Puerto de Santa Maríako espetxeetatik bizirik atera zen. Irtetean euskal erresistentzian jarraitu zuen. Polizia frankistak “betaurrekodun herren arriskutsu bat” bilatzeko eta harrapatzeko deialdi urgentea egin zuen. Betaurrekodun dozenaka herren atzeman zituzten bereziki Donostian. Inosen, bitartean, ezkutatuta Izarraitz mendiko baserri batean. Bere anaia Gerardorekin, “Jon de Igueldo” ezizenekoa, lankidetzan aritu zen urtetan, orduan Venezuelan zegoen Radio Euskadira lagatzen zituzten idatzizko kronika klandestinoetan. Bi aldiz ikusi nuen negarrez: ama Xixili hiltzean eta Amnistia ondoren askatasuna berreskuratuz Donostiako tren geltokira iritsi nintzenean gaueko hamarretan. Jarraituko du.
