Agustín González García de Acilu musikagilea hil egin da, Nafarroako Gobernuak atsekabetuta utzi du, XX. mendearen bigarren erdiko Espainiako musikagile garrantzitsuenetako baten familiari eta hurbilekoei erakutsi baitie doluminak. Pedagogo eta musika-hezitzaile gisa ere lan handia egin du.
Artistak Nafarroako Foru Komunitateko kultur sari handiena jaso zuen 2009an: Kulturaren Vianako Printzea saria.
Agustín González García de Acilu Altsasun jaio zen 1929an. 1958an kontrapuntuaren eta ihesaren saria lortu zuen. Fernando Remacha ezagutu zuen, Iruñeko Kontserbatorioko zuzendaria, eta hark animatu zuen “Vianako Printzea” erakundearen beka-deialdira aurkez zedin. Aparteko laguntza horri esker, Europako musika bizitzan sartuko da Parisen, Venezian, Italiako gobernuaren beka batekin, eta Erroman. Bidaia horietan funtsezkoa da bere lagun Rafael Moneo arkitektoa bertan egotea. Besteak beste, Umberto Eco, Giulio Carlo Argan, Diego Fabbri eta Eduardo Sanguinetti.
Erroman, konposizio-lana Godofredo Petrassirekin egiten du, eta 1964an, Darmstadten, Pousseur, Lygete eta Babbitek zuzendutako “Internationale Ferienkurse für Neue Musik”-era gonbidatu zuten.
Urte horietan hainbat sari irabazi zituen; besteak beste, “Samuel Ríos” saria, “Oinordetza gainjarriak” hari-laukoteagatik; Musikaren Sari Nazionala, 1971n, “Oratorio Panlinguistikoagatik”; eta 1967-1968 denboraldiko obra onenaren akzesita, “Aschermittwoch” (errautsezko asteazkenak). 1971n Radio Nacional de España ordezkatu zuen Italia sarian “Interfonismos” lanarekin, eta UNESCOren konpositoreen tribunan “Aschermittwoch” lanarekin. Espainiako Konpositore Sinfonikoen Elkarteko kide sortzailea izan zen 1976an.
González García de Acilu-ren lan pedagogikoa hainbat konpositoretan nabaritu da, bereziki “Iruñako Taldea” taldean. Irakasle asko aritu zen Harmoniako irakasle Madrilgo Goi Mailako Musika Errege Kontserbatorioan, eta irakasle izan zen XX. mendeko tekniketan, Iruñeko Pablo Sarasate kontserbatorioan eta Oviedoko Unibertsitateko “Jovellanos” katedran.
1998. urtean Musikaren Sari Nazionala eman zitzaion berriro, gure garaiko musikaren panoraman konposizioan eta ekoizpenaren benetako esanahian diharduen bizitza osoaren aitorpen gisa.
