Joan den apirilean, haren betebeharretatik aldendu zuten bost hausnarketa-egun harrigarri horien amaiera gisa, politikagintzara gogo, indar eta fidantzia sendoago batekin itzultzen zela esan zuen Pedro Sánchezek, demokrazia biziberritzeko plan ahalguztiduna abian jarriko zuela iragarriz. Ikusmin handiaz, Diputatuen Kongresuan aurkeztu zuen iragan asteazkenean. Bere edukia eta zehaztasun falta, baita haren bazkide parlamentariengandik bereziki lortutako erreakzioak ikusita, esan dezakegu, huts egiteko beldurrik gabe, Sánchez-mendiak azkenik sagu bat paratu zuela, sagu txikitxo bat. Plan hori erretorika hutsa da eta haren neurriek, ia komunikabideetan soilik ardaztuta egoteaz gain, duela gutxi onartua den Europako araudiaren (Europako Demokraziarako Ekintza Plana deiturikoa) transposizio epela dira. Plan berantiarra, beraz, berritasunik gabe. Ezta adeitsua ere, ez zitzaiola bururatu horri buruz hausnartzea epaitegi batek haren emaztea ikertzea erabakitzen duenean izan ezik. Nolanahi ere, hauxe erpin eta deribatu ugari dituen beste historia bat da, non dinamika judiziala bera, epailearen ikerketa barne, ez den onik ateratzen. Baina itzul gaitezen joan den asteazkenera... Aitor Estebanek, parlamentu-zalapartaren eta soflamen zale ez dena, Sánchez beraren aurrean azpimarratu zuena ez zen soberan egon. Beste alderdi- eta arduradunei zipriztintzen dien zerbait den arren –Feijóo eta Ayuso, besteak beste–, eta denek berdin konportatzen diren eta erantzutea trebetasun berarekin saihesten duten arren, gaur egun berari eragiten dio zuzenki: edozein gaitzespen penalen aurretik eta harantzago mugak daudela, etikarik gabe oraingo edo etorkizuneko legeek ezer gutxirako balio dutela. Azken batean, kasu honetan eta beste guztietan ere, alderdi etikoa zehatzean ukatzea edo ez jorratzea, akats bat izateaz gain, jarrera pertsonal eta politiko defendaezina da. Etikaz aparte, estetikoki? Porrota, iseka, herritarrak erabat gutxiestea.

Salbuespenak ba daude. Tamalez, ez dute hainbeste zarata egiten.