Arrakastaz hiltzea

Joan den astean Madrilen izan zen NATO Goi-bilera. Sánchez gobernuak egin izan zezakeen aurreikuspenik onenek ere, inoiz ez zuten izandako arrakasta asmatuko: primerako antolakuntza, nabarmena; eskandalurik ez, jakin dezagun behintzat; dokumentu estrategiko berri bat sinatuta, hamarkadetarako Madrilgo Adierazpena izenarekin ezagututa, tira, Madriletik zerura; inork irakurtzen ez dugun kronika arrosa oso konten dago ere, espainiar ardo baten laguntzaz agian, munduko lider nagusia Sánchezen emazteak duen liztor-gerritik besoa pasatzearen argazkia munduan zehar zabaldu delako; eta, urrezko letrekin bukatzeko, Joe Bidenek egindako azken adierazpen publikoak non, Sanchezen lidergo politikoa goraipatuz, Estatu Batuetako aliatu sendo eta ezinbestekotzat aldarrikatu egin duen. Nork esango zion horrelakorik Zapatero gaixoari… La vie en rose? Hala badirudi ere, inola ez. Europako tripetan bizi garen gerrarik gabe, Madrilgo Goi-bilera sinple-sinplea izango zatekeen, zalantzarik ez. Ukrainaren aurkako Rusiak hasitako gerrak den-dena aldatu du: NATO bera errautsetatik berpiztea lortu du; bat eginez jokatzeko prest daude Europako estatu guztiak baina, era berean, gero eta nabarmenago Washington menpe; testuinguru honetan, adi egon: Espainiak %10,2ko KPIa dauka, 37 urteetan indizerik handiena; azkenik, gosetea eta egundoko beharraren ondorioz, Europara iristen ari diren migratzaileen uholdeak in crescendo joango direla datu zehatza eta eztabaidaezina da. Ba, Madrilgo Goi-bileratik iritsitako errealitate horri erantzuna erdiragarria izan da: konpondu beharreko giza arazo bat ikusi beharrean, estatuen egonkortasunaren eta segurtasunaren arrisku bezala hartzen da, mafien kontu bat, terrorismorako aproposeko tresna. Horra hor ba, Melillako hesian sarraskiari –30 migratzaile hilak– Sánchezek zabaldutako mezua: (sic) ondo konpondua. Eta kitto.