Ikasi eskolan, hezi etxean. Ardura eta zama guztiak eskolaren gain utzi nahi dituzten gurasoei maiz gogorarazten zaien esaldia. Maisu-maistrak irakasteko prestatuta egoten dira, horretarako ikasita. Gurasook ez dugu ordu erdiko ikastaro baten derrigortasunik. Nahi beste presta gaitezke, baina inork ez gaitu behartzen. Eta ez da erraza besapean eskulibururik gabe jaiotzen diren haurroi hezibide egokia ematea, are gutxiago ematen ari zatzaizkiena egokia delako ziurtasunik izatea: ondo ari ote gara? Gauzak oraindik gehiago zailtzen ditu orbainez eta zauriz beteriko haur bat hezi beharrak.

Esate baterako: mugikorra zein adinetan erosi? Horixe aita-ama askoren arteko zalantza eta gatazketako bat. Gelakide ia guztiek baldin badaukate, erabat isolaturik geratuko da gaixoa. Nola jakingo du larunbat arratsaldean noiz eta non den kuadrillako hitzordua? Nola galdegingo dizkie etxeko lanei buruz dituzkeen dudak? Mugikorra erostea da errazena, erabilera eta zaintza dira gaitzak.

Oraingo gaztetxoek oso modu demokratikoan hartzen dituzte lagun-taldeari buruzko hainbat erabaki: "Bozketa egin dugu eta zu kuadrillan ez onartzea atera da". Ondoren bakarren batek modu pribatuan adieraziko dio elkartasuna baztertuari: "Ni zure alde nengoen, baina zerbait esango banu, gero neu bidali edo ez egingo lukete bozketa." Nerabe baten mugikorrean sartzea meloi bat irekitzearen antzekoa da, sekula ez dakizu zer aurkituko duzun. Min ematen du baztertua izaten ari dela egiaztatzeak, beste arazo batzuen oinarrian hori egon daitekeela uste izatera eramaten baitzaitu, baina begitantzen zait askoz mingarriagoa izango dela baztertzaileetako bat dela frogatzea. Eta kudeaketa hori gurasoon lana da, ez irakasleena.