Pertsona horiek

Bidegabekeria, mina, berdintasun eza nagusi den mundu batean; indibidualismoak, lehiakortasunak eta norberekoikeriak bolantea maneiatzen dutela dirudien mundu batean; askotan bere alderik zikinena erakusten digun mundu batean... batzuetan inertzia suizida horren kontra doazen pertsonak aurkitzen ditugu. Zabor-mendi batean jaiotzen den lore bat bezala, batzuetan gainean daukagun ezkortasun antropologikotik aldentzen gaituzten pertsonak ezagutzen ditugu. Gizakiengan sinesteko aukera ematen digutenak.

Batzuek esaten dute ez direla berdintasun, baizik eta baikor informatuak. Behin gure mundu honetan gertatzen diren injustizia guztien informazioa edukita ezinezkoa dela baikor izatea. Baina zorte handia izan dut bizitzan, gertu izan ditudan hainbat pertsonek erakutsi didatelako ezkortasuna itsutasun modu bat ere badela. Albiste txarrek dena zikintzeko gaitasuna baitute, eta mahai-zapiaren gaineko kafe-orbanak haren estanpatu ederrak preziatzea eragozten digun bezala, ezin izaten dugu ona ikusi.

Ez dut berdintasun hori defendatuko hein handi batean orbanaren azpian dagoena ikusten lagundu didaten pertsonak izan ditudalako alboan. Zorte hori izan dut. Enpatia-lezioak eman dizkidate, berenak bihurtu dituzte nire arazoak, beren esku irekia eskaini didate beti, trukean ezer eskatu gabe…

Mundu lehiakor honetan ikasten dugu gure helburua mendi baten gorenera heltzea dela. Han aurkituko omen dugu behar dugun distira. Baina pertsona batzuek erakusten digute garrantzitsuena ez dela mendi bat igotzea, lurrean zulo bat egitea baizik. Izan ere, espazio hori sortu ondoren, ura zuloan iragazten da pixkanaka eta, denborarekin, biziz betetako putzu bat sortzen da. Pertsona horiek espazio komunak sortzen dituzte, non pertsonak aurkitzen diren, elkartzen diren, elkarrekin barre eta negar egiten duten. Zortea dut horrelako pertsonak hurbil edukitzeagatik. Eta nire ondoan jarraitzea nahi dut. Ezinbestekoak direlako itsutasunean ez erortzeko eta amildegira ez irristatzeko.