jose Luis Merino idazlearen ipuin batean protagonista abioian doa, bere libretatxoan zerbait idazten. Bat batean, abioiaren mugimendu zakar baten ondorioz, arkatza jausi egiten zaio, eta hara, lurra eta leihoaren artean dagoen arrakala batean sartzen zaio. Gizona makurtzen da, baina abioiaren mugimendu bakoitzarekin arkatzak alde batera eta bestera egiten du irrist zirrikitu horretatik eta ezin harrapatuta dabil. Bera harrapaketa saiakera antzu horretan dabilen bitartean, komandanteak bozgorailuetatik hitz egiten du. Ezkerretara begiratzeko, sekulako ikuskizuna dutela, elurrez betetako mendikateak, abioi batetik ez bada oso zail ikustekoak diren gailurrak, naturaren oparia. Baina gure protagonistak ezin du bista lurretik altxatu. Kanpoan sekulako ikuskizuna duen bitartean, berak atzera eta aurrera irristaka dabilen arkatzean ditu itsatsita begiak. Azazkalaren puntarekin heldu dio azkenean arkatzaren puntari eta ai, ai, ai? hor dabil, laster aterako du bai, baina poliki-poliki. Azkenean atera du. Hasperena. Orduan leihora begiratu du, komandanteak esandakoa gogoratuta, baina jada ez dago han mendikaterik, ez dago naturaren oparirik. Beranduegi. Lainoak estali du ikuskizuna.
Zenbat alditan gertatu zaigu antzeko zerbait. Geure mundutxoari soilik begira egoteak itsutu gaituela. Eta ez dut uste une oro leihotik begira egon beharko genukeenik kanpoak zer eskaintzen digun zain, baina une bakoitzean nora begira jarri behar dugun ikastea ez legoke gaizki. Badago une bat leihotik ikusten diren mendikateei begiratzeko, eta badago beste bat arkatza hartzeko saiakeran buru-belarri sartzekoa.
Ez gaitzala txikitasunak itsutu, baina ez gaitezen ere kanpokoari begira aho zabalik geratu geure mundutxoari so egin gabe. Begiratu diezaiegun mendikate zuriei begiratu behar zaienean, beti ere arkatza nondik dabilen jakinez gero. Makurtuko gara eta haren bila, makurtu behar izanez gero.
