ma batek alabari buruz duen irudia benetakoa al da? Eta alaba batek amari buruz duena? David Pérez Sañudo zuzendariak eta Marina Parés gidoilariak, biak ere irakasleen seme-alaba diren aldetik, autoritatearen ikuspegitik garatu dute beren lehen film luzea, Ane. Kontrol hori lanpostuan ezarrita egon daiteke eta, aldiz, etxean gabezia nabarmena izan. Ondorio horretara iristen da, behintzat, filmeko protagonista, bere alaba nerabea, filmari izenburua ematen dion Ane, etxera lotara ez dela joan jakiten duenean. Ezezagun batekin bizi ote da?

“Duela gutxi lanez aldatu den ama batengan pentsatu genuen, orain bi aste supermerkatu batean egon zitekeena; eta, bestetik, zerbaitengan interes handia duen alaba batengan. Bakoitzak egiten duena bestearenganako arreta-deia baino ez da. Batak bestearekiko probokazio moduko bat da; begira nazazu, hemen nago “, kontatu du zuzendari bilbotar honek, ibilbide luzea izan ondoren, azkenean film luze bati heldu diola.

Elkarrizketarik gabeko hasierako sekuentzia batean, ikusleak Lide ezagutuko du; denbora librearen zati bat bere buruari eskaintzen dion ama gaztea da, eta AHTaren obretan zaindari lanak egiten ditu. Ia konturatu gabe “alaba bere aurrean desagertzen ari zaio”. “Oso emakume inbaditzailea da, ez da batere begirunetsua, eta duela urte batzuk Ane izan zen”, azaldu du zuzendariak.

Ane alaba da; neska errebeldea, jaten ematen dion azpiegituraren aurka dagoena, eta arrastorik utzi gabe desagertu egin dena. Hasiera batean irudi lezakeen arren, hain urrun ez dauden bi profil, biak ala biak ez baitira oraindik heldutasunera iritsi. “Biak dira pertsonaia deserosoak mundu guztiarentzat. Bere lekua aurkitzen ez duen jendea “, adierazi du Sañudok.

Bilbotarrak bi profil horiek hartu eta 2009ko Gasteizen kokatu ditu, mundu guztiaren gustuko ez diren AHTaren eraikitze-lanen testuinguruan. Paisaia aproposa kale borrokarekin alderatzeko. “Ikusle bakoitza mundu bat da eta modu desberdinetan uler dezake, baina hemen bertan gertatzen denarekin bat egiten duen arren, arazo horiek leku askotan gertatzen direla pentsatu nahiko genuke. Historiaren ezaugarri propioek sarritan ez digute uzten baldintzatzaileetatik aldentzen “, azaldu du eta gero azpimarratu du “helburua, ama eta alaba bati buruz hitz egitea eta ingeniaritza zibileko aurrerabideko omen diren lan jakin batzuk kolokan jartzea izan da”.

Horri dagokionez, denboran dauden bi puntu lotzeko pentsatutako zerbait bereizteko ere baliagarri izan daitezkeela aztertzen du Sañudok: adibide gisa aipatzen du trenbide batek Gasteizko Salburua auzoa bitan zatitzen duela.

Film laburretan beteranoa

“Aurkezteko gogoa eta beldurra, biak ditut”

Zinean ohikoa denaren kontra, Aneren desagerpenak, Mikel Losadak antzezten duen Fernando aitaren eta Lideren amaren arteko adiskidetzea ekarriko du. “Fikzioak askotan erakutsi du galera bat gertatzean hausturak sortzen direla, baina hemen kontrakoa gerta daiteke. Eta alaba desagertzeari esker bikote horrek beste aukera bat izango balu, normalean gertatu ez bezala? “, galdera bota du zinemagileak.

Planteamendu hori filmaren lehen erdian gertatzen da; izan ere, Ane, erabaki arriskutsu batean, are gehiago kontuan hartuta debutari batek sinatzen duela, bitan banatuta baitago: batetik, “bilaketa fisikoa”, eta, bestetik, “nortasunaren bilaketa” inguruan.

Bestalde David P. Sañudo ez da izen ezezaguna euskal industria zinematografikoan. Ane iraupen luzeko bere lehen lana izan arren, hainbat jaialditan saritutako film laburren egilea da, hala nola Aprieta pero raramente ahoga -Kimuaken egon zena-, eta Un coche cualquiera. Lan horietan, umorearen eta izuaren arteko mugan ibili ohi da, ikuslea kezkatzeraino.

“Testuinguru horretan oso eroso sentitzen naiz eta horretara itzultzeko irrikan nago. Azkenean, Ane lau urteko proiektua izan da, nekagarria, eta premia sentitzen duzu”, azaldu du. Film luze baten prozesuan izan duen lehen esperientzia” frustrazioz betea” izan dela aitortu du,“eguna joan eta eguna etorri, hasieran zuk uste eta nahi bezala geratu ez diren gauzatxoak biltzen baitituzu”. Hala ere, “pixkanaka-pixkanaka onartu egiten duzu egindakoa, eta etorkizunean beste film bat egiteko aukera ematea espero dut”. “Zinemaldian aurkezteko gogoa eta beldurra dut. Maiz pentsatzen dut ez zaiola inori gustatuko eta erabateko hondamendia izango dela, baina hori, seguruenik, oso katastrofista izango da, ezta?”, esan du irribarre batekin. Zuzendariaren kezka hauek uxatzeko esan José Luis Rebordinosek berak, aukera duen guztietan, filma biziki gomendatu duela.