Aitor Francesena: bizitzaren olatuak gainditzen erakusten duen surflari itsua

Aitor Francesenak begi bateko ikusmena galdu zuen 14 urterekin, eta duela 13 urte erabat itsu geratu zen, baina hori ez da eragozpena izan surfaren erreferente bihurtzeko. Orain, itsasoarekin borrokan eta “pantaila beltzean” pilatutako irakaspen guztiak liburu batera ekarri ditu beste olatu batzuk, bizitzakoak, gainditzen erakusteko helburuarekin.

Surf egokituan sei aldiz munduko txapeldun izan den gipuzkoarraren beldurrak gainditzeko hausnarketen bilduma da Surfear la vida(Espasa). 

Liburuaren azalean agertzen den ‘Zure beldurrak gainditzeak handiago egiten zaitu’ leloak gidatu du betidanik Francesena (1970). Lagunek ‘Gallo’ ezizenarekin deitu ohi dute, eta 70eko hamarkadan lau zororen kontua besterik ez zen kirol horrekin inolako harremanik ez zuen familian jaio zen.  

“Orain erraza da, baina nire garaian oso zaila zen, are zailagoa, abeltzain eta nekazarien artean baserri batean bizi zen ni bezalako pertsona batentzat. Zarautzen ‘dirudunen seme’ edo ‘hippie’ gutxi batzuk aritzen ziren surfean “, aipatu du Efe agentziari eskainitako elkarrizketan.

Sortzetiko glaukoma

Gainera, Francesena txikiak sortzetiko glaukoma zuenez, erabat debekatu zioten taula gainera igotzea.

“Estatu Batuetan egondako osaba batek patin bat oparitu zidan sei urte bete nituen egunean. Garai hartan ez ziren horrelako asko ikusten Gipuzkoan, eta amonaren etxera iritsi bezain laster kristalera bat hautsi nuen atzerantz erorita. Ez nintzen traste harekin amonarenean berriro sartu “, kontatu du.

Hala ikasi zuen patinatzen, baina igandero jaisten omen zen hondartzara gurasoekin eta miresmenez begiratzen zien surflariei. “Flipatu egiten nuen”, aitortu du.

Halako batean, bere lagunetako batek edukiontzi batetik ohol bat hartu, eta surf taula bihurtu zuten.

“Halaxe hasi nintzen ni, oso astunak ziren itsaspeko ontzien antzeko taulekin, eta, beti gurasoengandik ezkutuan, haiek ezin zutelako jakin”, gogoratu du.

Azkenean jakin zuten, ordea, eta semearen grinaren kontra ezin zutenez, babestea erabaki zuten. “Ikuspegi itxiko baserritarrak izatetik hipismoa, surfinga eta rock-and-rolla zer diren ulertzera pasa ziren”, dio txantxetan.

Pixkanaka ikasi zuen, Pukas dendara (Euskal Herriko surf kulturan aitzindaria den establezimendura) iristen zen materiala lagun; baita hondartzara etortzen ziren “giri surflariekin” ere, berak eta lagunek surfari buruzko xehetasun guztiak galdetzen zizkietelako behin eta berriz. 

Tamalez, Francesenaren begiak okerrera egin zuen, korneako bi transplante egin arren. Hirugarrenaren zain zegoela, olatu batek ikusten zuen begia lehertu zion, eta erabat itsu geratu zen.

Hasiera batean beldurrak erabat harrapatu zuen, baina “eseri eta bizitza pasatzen ikusi beharrean”, Francesenaren esanetan “bizitzaren gainera igo eta ahalegin guztiak egitea” erabaki zuen, eta, jakina, surf egiten jarraitzea.

Baina nola eutsi orekari taula gainean erabateko beltz-gunean murgilduta zaudenean?

Itsasoko saguzarra

“Entzumenarekin kontrolatzen dut egoera. Itsasoko saguzarra naizela esango nuke “, dio Francesenak.

Bere etsairik handienetako bat hego haizea omen da. Bizkarrean dituen olatuen aparrak gidatzen du bere radarra, hegoaldea non dagoen erakutsiz, eta jakina, kontrakoan iparraldea. Baina hego haizeak jotzen duenean, soinua irauli eta gauza korapilatu egiten zaio. 

“Ezin jakin non zauden, eta egoera larria izaten da, zorabiagarria eta arriskutsua”, aitortu du sustoren bat baino gehiago sufritu izan dituen kirolariak.

Nolanahi ere, etengabeko entrenamendu eta diziplina zurrunari esker, 2016an, ikusmena galdu eta hiru urtera, surf egokituko sei munduko txapelketetako lehena lortu zuen.

‘Bizitza surfeatu’

Bere hirugarren liburua da ‘Surfear la vida’, baina aurreko biak - ‘Las olas contadas’ eta ‘Querer es poder’ - surfeko eskuliburuak ziren, eta azken hau “buruko osasunean laguntzeko” dela azaldu du. “Bizitza denontzat berdina da, batzuentzat beste batzuentzat baino konplikazio gehiagorekin, baina, itsasoan gertatzen den bezala, beti dago irteeraren bat”, azpimarratu du.

“Taulan sustoren bat izandakoan, normala denez aurrena larritu egiten zara, baina gero lasaitu egin behar zara eta irtenbidea bilatu. Bizitzan gauza bera gertatzen da “, dio. Francesenaren esanetan, burua erlaxatuta edukitzea, pazientziaz jardutea, egoeraren diagnostiko ona egitea, konfiantza izaten ikastea eta laguntza eskatzea, taula gainean jarduteko aholku onak omen dira, eta oso baliagarriak eguneroko bizitzarako.