Bost adingabetik batek sexu abusuak jasan ditu

Haurren kontrako sexu-indarkeria kasuen %85ean erasotzailea biktimaren inguruan dago, eta senide bat, irakasle bat, entrenatzaile bat edo ikaskide bat izan daiteke, zeinak hertsapena eta mehatxuak erabiltzen dituen bere helburuak lortzeko eta biktima kikildu ez dezan. Horregatik, “funtsezkoa da”, Institut Català de la Salut-en ASSIR (Sexu eta Ugalketa Osasunaren Arretarako Zerbitzua) erakundeko emagin asistentzial eta Kalitate Erreferente den Eva Vela Martínezek azaldu bezala, “haurrei sexu heziketa integrala eskaintzea lehenbailehen, adin bakoitzari egokituta”.

AEP

“Adin txikikoek genero ikuspegia duen sexu heziketa integrala jasotzeko eskubidea dute”, ziurtatu du Velak, eta atzo Espainiako Pediatria Elkartearen (AEP) 70. biltzarrean parte hartu zuen. Azkenaldiko ikerketek sexualizaziorako joera gero eta goiztiarragoa markatzen dute, eta hamar urte bete baino lehenagotik dago pornografiarako sarbidea. “Gaur egun, oso erraza da oztopoak gainditzea doako pornografia gogorra eskuratzeko. Kezkagarria da nerabezaroan sexualitateari buruzko erreferentea bihurtzea, eskubidea duten sexu-hezkuntza integralik ez dutelako”, adierazi du Velak.

Ikasketak

Halaber, bost pertsonatik batek sexu-indarkeria jasan du haurtzaroan edo nerabezaroan, Council of Europe erakundeak berriki egindako ikerketen arabera. Haur eta gazteen sexu-abusutzat hartzen dira heldu baten eta adingabe baten arteko sexu-harreman guztiak, erasotzaileak botere-desberdintasuna erabiltzen duenean sexu-asetasuna lortzeko; 18 urtetik beherako pertsona batek ere izan dezake sexu-abusua botere- edo kontrol-posizioa erabiltzen duenean.

“Osasun-sistematik posizio pribilegiatuan gaude haurren eta nerabeen aurkako indarkeria detektatzeko, baina, zoritxarrez, gaur egun ez gara BAMEtik irteten, nola egin jakinda”, deitoratu du Anna Fàbregas Bartzelonako Vall d’Hebron Unibertsitate Ospitaleko Haur eta Nerabeen aurkako Indarkeriaren Arretarako Unitateko EMMA taldeko koordinatzaileak.

Osasun publikoko arazoa

Doktorea, AEPren 70. Kongresuaren baitan, hainbat tailer koordinatzen ari da egunotan, balizko biktimak identifikatzen ez ezik, haurrak babesteko protokoloa aktibatzen ere irakasteko. Haur eta nerabeen sexu-indarkeria osasun publikoko arazo oso larria da, eta ondorio negatiboak ditu bizitzan zehar, bai osasun mentalean, bai fisikoan, sexualean eta ugalketakoan, errendimendu akademikoan eta bizitza sozialean.

Horiek dira osasunean eragiten dituen ondorioetako batzuk: antsietatea, depresioa, toxikoen kontsumoa, loaren asaldurak, amesgaiztoak eta esnatzeak maiz. Gainera, trauma osteko estresaren sintomak, hala nola egunerokoa eragozten duten bizipen traumatikoen errepikapena duten flashbackak, hiper alertan dagoen egoera, aldartearen asaldura. Baita buruko minen bidez somatizatzea ere, iraupen luzeko sabeleko minak. Azkenik, jokabide eta errendimendu akademikoaren bat-bateko aldaketak ere ondorioak dira.

Alarma-seinaleak

Beldurra, errua eta lotsa sentimenduek askotan denbora luzez laguntzen diete haur eta nerabe horiei, eta, bizi izan duten manipulazioarekin batera, zaila egiten zaie hori azaltzea, aitortu du Fàbregasek. Horregatik da hain garrantzitsua errebelazioaren unea. “Osasun arloko profesionalei gomendatu ohi diegu ez dezatela galdera zuzenik edo epaiketarik egin, baizik eta galdera irekiak erabil ditzatela, enpatiaz konekta daitezela haurraren beharrekin, eta eskertu dezatela hori kontatu izanaren ausardia”.

Haurrak eta Nerabeak Indarkeriatik Babesteko 2021eko Legearen arabera (LOPIVI), profesional batek horrelako egoera baten susmoa edo ezagutza duenean, berehala aktibatu behar du protokoloa, eta autonomia-erkidegoaren araberako agintaritza egokiei jakinarazi behar die. Azken sexu-indarkeriatik zazpi egun baino gutxiago igaro badira, adingabea erreferentziazko ospitale batean artatu beharko dute, laginak biltzeko eta diziplina anitzeko arreta emateko.