Hiru hilabete itxaroten, baina Espainiak badu dagoeneko bere Gobernua. Gehiegizko ikusmin handiko egunen ondoren, Gobernu berria izendatu du Sanchezek: behin kargua zin eginez gero, legealdi honetako Ministroen Kontseiluaren lehen bileraren atarian dauden 22 gizon-emakume. Gauzak diren moduan, bada Lao-Tseren esaldi bizigarri bat bertan eskularru bat bezala egokitzen dena: lehen urratsarekin hasten da bidaia luze oro. Gertatzen dena da Sanchezen Gobernu honek estimuluak soberan dituela –urrean balio duen akordio batzuk sinatuta ditu eta tira, pacta sum servanda– baina gainerako guztia –ziurtasuna, egonkortasuna– falta zaio. Ikusten denaren arabera, ohiko kortesiazko 100 egunaz ahaztu dezakete, Ferrazeko sozialisten egoitzako leihoetatik kalera begiratu beharrik gabe. Hau esanda, badirudi ez dagoela ezer espainiar panoramaren gaurkotasun politiko asaldatutik harago. Baina, egia esan, bizi garen mundu zoratu hau ez da gelditzen, ez dago horretarako prest ezta gutxieneko zentzutasuna berreskura ahal izateko ere: Gazako infernuko izugarrikeria eta basakeria areagotuta, Hamasek eta Netanyahuk aitzakiatzat erabilitako israeldar bahituak, Gobernu gehienak –NBE barne– zezelka, konplize bihurturik; Ukrainako gerrak, nazioarteko arretaren bigarren mailan baztertua, hildako eta biktimak batzen jarraitzen ditu; Milei, sistemaren aurkako ultraeskuindar bat, Argentinako presidente berria da eta Trump, bere txanda esperoan; Afganistan eta Irango emakumeak eta haien askatasunaren aldeko borroka; terrorismo matxistak erahildako 52 emakume Espainian, iaz baino bi gehiago jada; Erreserban dauden militarrak, Armada Gobernuaren aurka armaz altxatzera bultzatuz, estatu-kolpe, akaso?; lehen sektorea zenbaki gorritan, erosketa-poltsa gero eta garestiagoa, hipotekak ere; Europa, hartutako immigrazio-politika atzerakoien eskutik –ez asilorik, ez arretarik, ez harrerarik–, gizatasun falta-zauri irekiaren bidez odolusten; etabar, etabar.
Baina Espainiak badu dagoeneko Gobernu berria. No problem.
