bertolt Brechten hitz horiek errezitatzen zituen Mikel Laboak, eta horiexek etorri zitzaizkidan burura lehengoan, Zarauzko baratxuri saltzailearen pasadizoarekin. Izan ere, neuk ikusi dut Zarautzen, Zigordia eta San Frantzisko karriken kantoian, negu gorrian, emakume batek goizero, jendeari baratxuria eskaintzen, diru pixka bat bilatzen duela, seme-alabak biluzik ibil ez daitezen. Ijito arrazako emakumea da, ganora handikoa. Ez da baratxuri-kordak erakustera mugatzen, goraki mintzatuz eskaintzen du merkantzia, grazia ederrean: “mira qué ajito más rico tengo. El moradito, el mejor. Vamos, ¡cómprame, cariño!”. Kantoi horretatik pasatzen ikusi nuen Juan, 80 urteren jirako gizaseme patxadatsua. Askotan hitz egiten dugu elkarrekin Juanek eta biok. Izan ere, biziki maite dut zaharrekin hitz egitea. Baina baratxuri saltzailearen ondotik pasatu ondoren, jiratu eta hari begira harrapatu nuen Juan, bere baitako gogoetan. Jakinminak eramanik hurbildu nintzaion, eta tiraka hasi beharrik gabe eman zidan erantzuna: “uste diat berriz pasatuko naizela kantoi horretatik. Emakume horrek kariño esan zidak!”
Ez zen berriz pasatu, ez nire aurrean behintzat, baina ez nindukeen batere harrituko. Hitz hutsak izan daitezke, baratxuri-korda bat saltzea beste helbururik ez duen losintxari baten koipea, baina Juani gorputza jiratzeko lain eragin zioten. Zenbat on egin dezakeen une jakin batean goxotasun apur batek, samurtasun punttu batek! Kosta egiten zaigu, ordea, maite ditugunei maite ditugula esatea. Xabier Letek berak ere, Lurdesi “Jardin bat zuretzat” kanta eskaini nahi izan zionean, erdaretara jo behar izan zuen, frantsesera eta ingelesera. Ezin harritu, beraz, ezezagun baten txerak Juan kiribildu izanaz.
