Kafe bat hartzen ari naiz terraza batean. Ondoko mahaian, 70 urte inguruko emakume bat. Ez du altxatzen begirada mugikorretik. Halako batean gure begiradak gurutzatu dira eta orduan zutitu eta niregana hurbildu da, telefonoa eskuan. Barkatu, mezuak ezabatzen badakizu? galdetu dit eta telefonoa eusten duen eskuaren dardarari erreparatu diot. Utzi saiatzen, esan diot, eta mugikorra eman dit. Ezabatu nahi duen mezua zein den adierazi dit eta saiatu naiz ez irakurtzen, baina ezinbestean hitz solte batzuk irakurri ditut: ez dago eskubiderik. Horretan ari naizela, esan dit nahastu egin dela eta konturatu gabe, beste pertsona bati bidali nahi zion mezua familiaren taldeari bidali diola. Eta hor hasi da dena kontatzen: Atzo zentrora irten nintzen mandatu bat egitera. Errainarekin eta bilobarekin topo egin nuen, eta haiekin geratu nintzen, zerbait hartzera joan ginen, entretenitu ginen, eta gaueko hamarretan iritsi nintzen etxera. Heldu bezain pronto, senarra garrasika hasi zitzaidan, ea non nengoen, ea zer egiten nuen nik ordu haietan etxetik kanpo bera etxean bakarrik zegoen bitartean, afaltzeko ordua zela eta ez zegoela ezer prestatuta... Ez dago eskubiderik, esan diot. Hain zuzen ere, berak lagunari bidali nahi zion esaldietako bat, baina hain zorte txarrarekin, familiaren taldera bidali duena. Eskuak dardarka ditu oraindik. Eta nik ere bai, ardura handia sentitu baitut. Filmetan protagonistak kable gorria edo beltza moztu erabaki behar duenean bezala, denbora atzera doala eta batek eztanda egingo duela jakinda. Ikusi dut, baina, mugikorrak “niretzat ezabatzen” uzten didala bakarrik. Denbora gehiegi pasatu omen da mezua idatzi duenetik, eta ez dit uzten besteentzat ezabatzen. Mezua bere mugikorretik ezabatu dut, baina ez taldetik. Bere senarrak ikusiko du, familia guztiak. Eskerrak emanez agurtu da, dardarka oraindik. Poliki-poliki urruntzen ikusi dut. Sute baterantz abiatuko balitz bezala. Eta pentsatu dut zenbat gauza ezabatu nahiko nituzkeen, mezu horretaz gain.
