Nire denbora

ama gogoratzen dut, sukaldean, tente, aiztoarekin madari bat zuritzen. Ama, zergatik ez zara esertzen madaria jateko? Ez, orain bukatuko dut, ondo nago hemen.

Behin, nire lagun baten amari entzun nion, senarra lanetik etxera bueltan zetorrela en-tzuten zuenean, inoiz eserita harrapatzen bazuen, salto egiten zuela eserlekutik eta trapu bat hartzen zuela eskuetan hautsa kentzen zegoela ikus zezan.

Kafetegi batean lan egiten duen nire lagun bati bisita egin nion aurreko egunean. Arratsaldea zen, eta kafetegia emakumez beteta zegoen, horietako asko umeekin, beste ama batzuekin kafea hartzen. Lagunak mespretxu eta txantxa ukitu batekin, hor daude, esan zidan: umeak hemen askatzen dituzte eta hor ibiltzen dira mingainak dantzan, jo ta fuego?

Nire beste lagun batek ezin ditu jasan bere amaginarrebaren komentarioak, noizean behin lagunekin afaltzera irteten denean eta umeak senarrarekin uzten dituenean: ez zara kexatuko, zortea duzu zu irten ahal izateko sakrifikatzen den senarra izateagatik...

Emakumeak eta denbora. Emakumeak eta aisialdia. Ez da erraz bata eta bestea uztartzea. Badakigu oraindik emakumeen gain dauden pertsonen zaintza eta etxeko lanen ardurak aisialdirako denbora asko lapurtzen diela, baina ez da soilik hori, ez da soilik ordu eta minutuetan neurtu daitekeen desoreka bat. Arazoa harago doa eta gizarteak hain barneratua duen sinismen batean oinarritzen da: emakume batek aisialdirako denbora lortzen duenean, norbaitek emandako opari bat eskuratzen duela, norbaitek emandako baimena, berea ez den zerbait hartzen dago, eta luxu bat da.

Horregatik jaten du nire amak madaria zutik, horregatik jaikitzen da eserlekutik nire lagunaren ama senarra lanetik bueltatzen denean eta horregatik kritikatzen ditu nire lagun zerbitzariak arratsaldetan, euren senarrak footing egiten ari diren bitartean, umeekin batera kafea hartzera doazen emakumeak.